Een Wereldreis Plannen!

Op mijn 30e besefte ik, dat ik liever geld uitgaf aan mooie sneakers en festivals afgaan, dan aan sparen. En de afgelopen jaren was ik op heel wat festivals terug te vinden. Ik had ook zo veel sneakers aangeschaft, dat ik er geen plaats meer voor had in mijn kast. Ik noemde dit mijn manier van genieten van het leven, door mijn welverdiende geld uit te geven. En dit wilde ik veranderen.

Sparen zonder doel?!

Zonder een spaardoel, had ik met een vriendin afgesproken om, op elke gelegenheid die zich voordeed, wat geld op elkaars bankrekening te storten. De deal was: zodra we ons eigen spaargeld wilden opnemen, we een hele goede reden moesten geven om het op te nemen.

De deal met mijn vriendin heb ik 1,5 jaar volgehouden. Ik had toch wel wat gespaard in die periode. Echter had ik helemaal geen doel of benul waar ik het aan uit ging geven. Ook hield ik het niet bewust bij, omdat ik er toch niet aan mocht/wilde komen.

Ik kom mijn afspraken na. Dus tenzij er nood aan de man was (dus niet als je ff op stap wilde gaan of sneakers wilde kopen), bleef ik ervan af en vroeg ik er niet naar. Bovendien waren wij hier consequent in en kwamen we niet aan elkaars spaargeld. Dat vertrouwen hadden we in elkaar.

Zeg NOOIT NOOIT

Ik haal even een aantal uitspraken aan, die ik heb gedaan in mijn tienerjaren.
Ik durfde:

• NOOIT alleen naar het buitenland gaan (niet om te studeren, werken, wonen, reizen)
• NOOIT een huis kopen (ik zie het nut er niet van in, teveel hoofdpijn, dacht ik)
• NOOIT in Breda of Tilburg wonen (persoonlijke redenen)

Het gezegde ‘ZEG NOOIT NOOIT’ veegde de eerste uitspraak gelijk van de tafel.

Anno 2014

Ik besloot, anno 2014, dat ik met mijn overgebleven verlofdagen op vakantie wilde. Het liefst naar de zon, zee en strand. Ik had nog NOOIT alleen gereisd en besloot voor “safe” te gaan, zoals ik het noemde. Ik wist dat een nicht van mij in Manchester woonde, dus ik vroeg haar of ik twee weken bij haar op vakantie mocht komen. Dan maar geen zon, zee en strand. Maar in ieder geval weg uit Nederland. Dit was geen probleem voor mijn nicht.

Op een dag kreeg ik een ingeving, dat een andere nicht een paar jaar daarvoor was geëmigreerd naar de Antillen. Ik wilde het liefst naar de zon, zee en strand, maar het was wel ietsjes verder dan Manchester. Ik besloot toch contact op te nemen met mijn nicht in Bonaire en ik was welkom. Zo gezegd, zo gedaan. Ik had een ticket geboekt. En ik keek uit naar de 16 dagen die ik met mijn nicht en haar gezin ging doorbrengen in de zon, aan het strand en in de zee.

In shock…

De dag om te vertrekken was aangebroken. Eenmaal aangekomen op Schiphol, liepen de gezonde spanningen hoog op. Het laatste wat ik aan mijn nicht vroeg was of ze een stijltang had. Ze merkte aan me dat ik vrij “zenuwachtig” was. Ik ging voor de eerste keer alleen vliegen (het was een vlucht van 10 uur). Het waren voor mijn gevoel gezonde spanningen. Ken je dat? Je bent wel zenuwachtig, maar ergens vertrouw je erop dat het wel goed ging komen.

Nou daar stond ik dan op Schiphol, klaar om in te checken. Ik had alles klaar mijn paspoort etc en toen kwam de grondstewardess met de mededeling: “het spijt me mevrouw, maar uw vlucht is overboekt”. Ik had er nog nooit van gehoord, want dit was mijn eerste keer ALLEEN vliegen.

Vanaf 2011 had ik besloten om elk jaar samen met iemand op vakantie te gaan. Ik ben daarna naar Egypte (met mijn broer) en Grand Canaria (met collega-vriendinnen) geweest. Die vluchten gingen allemaal op tijd, zonder gedoe, dus dit had ik nog nooit eerder meegemaakt.

Ik stelde de vraag: “Wat betekent dat?” Het antwoord was: “Er zijn meer tickets verkocht dan dat er plaatsen zijn”. Nou ik wist niet wat ik hoorde. Ik was heel even in een soort van shock (klinkt ernstiger dan het is, maar ik kan even geen betere bewoording vinden), want ik dacht o nee en nu? De opties waren òf in een hotel verblijven en de volgende dag vertrekken òf je kon toch mee en andere mensen vliegen de volgende dag.

De eerste keer alleen vliegen

Besef dat het voor mij de eerste keer was, dat ik ALLEEN op vakantie ging. Ik had geregeld, dat ik afgezet werd op Schiphol. En wat moest ik nu doen? Mijn mama en een vriend van me hadden mij afgezet, vanuit Limburg en de volgende dag vertrok de vlucht om 06:00 uur. Dus ik wilde niet vragen of mama me die nacht weer vanuit Limburg naar Schiphol wilde brengen (zou ze wel doen overigens). Natuurlijk had ik de trein kunnen pakken, maar ik was te veel bezig met de spanning om voor het eerst alleen te vliegen.

Mijn vriendin die ik in het begin van mijn blog benoemde woonde vlakbij Schiphol, maar op dat moment was haar dochtertje nog erg jong, dus ook aan haar wilde ik niet vragen om bij haar te blijven slapen, om mij vervolgens weer naar Schiphol te brengen.

Daarnaast wachtte mijn nicht in Bonaire op mij. Besef dat zij gewoon moest werken en mijn neefje en nichtje naar school moesten. Ook zij zou mij ophalen op het vliegveld in Bonaire, dus ik voelde me bezwaard om te vragen of het een probleem was dat ik een dag later zou komen. Ik was allang blij en dankbaar dat ik onverwachts even bij hun op vakantie kon komen.

Ik liep terug naar mama en mijn vrienden en zei: “De vlucht is overboekt, het is nog onzeker of ik vandaag kan gaan vliegen”. Mijn vriendin zei meteen: “nou Ties, als het niet lukt om vandaag te gaan, dan slaap je maar bij mij en dan breng ik je vannacht wel naar Schiphol. Dan neem ik mijn dochter wel mee.” Bovendien had ik mijn nicht in Bonaire bericht met deze mededeling. Zij zei meteen: “ach ja, komt wel vaker voor, kan gebeuren, maak je niet druk, het komt wel goed”

Ik voelde zoveel liefde en geruststelling

De spanning viel meteen van mijn schouders. Angst maakte plaats voor vertrouwen en liefde. En ook kort daarna, kreeg ik het bericht van de grondstewardess, dat ik dezelfde dag mee kon vliegen. Ik had in plaats van zenuwen ineens veel zin om te gaan vliegen. Over de vliegtuigmaatschappij was ik door deze eerste ervaring al niet erg te spreken en dit gold ook voor de vlucht. Het vliegtuig was inderdaad ontzettend vol en mijn stoel was in het midden van het toestel, middelste stoel van de middelste rij. Een rij van 3 stoelen naast elkaar. Geen mensen voor mij, maar ruimte om langs te lopen met aan beide kanten de toiletten. Toch heb ik geprobeerd om me te concentreren op de dankbaarheid dat ik diezelfde dag mee kon. En daarnaast de veilige aankomst in een warm land en mijn familie weer te zien. Maar bovenal dat ik lekker ging ontspannen.

Vertrouw erop dat het goedkomt!

Na een veilige aankomst, ontmoette ik mijn familie weer na een lange tijd. Dankbaar dat ik was, dat ik mijn eerste vlucht, zolang en ver alleen heb overleefd! Klinkt misschien heel dramatisch, maar als je nagaat dat ik NOOIT alleen naar het buitenland durfde….

Tijdens mijn vakantie in Bonaire, vroeg een vroegere vriendin aan mij of ik samen met haar wilde reizen in 2015. Ik wist niet wat mogelijk was en had ook geen idee waar ik naartoe wilde gaan.
Het idee dat ik samen met iemand kon reizen, stelde mij gedeeltelijk gerust. En ik vertrouwde erop dat het goed kwam.

We bespraken waar we heen wilden gaan. Ergens waar je voor langere tijd kan blijven (6 maanden tot een jaar). We wilden er ook kunnen werken. Het moest makkelijk bereikbaar zijn voor familie. En voor onszelf om even terug naar Nederland te vliegen. Het liefst waar ze Engels of Nederlands spreken.

Ik heb er een nachtje over geslapen…

Ze wilde naar Curaçao. Dit eiland voldeed aan al onze voorwaarden. Nou ik zei volmondig, is goed gaan we doen!
Ik was ontzettend enthousiast en heb er een nachtje over geslapen.

De volgende dag werd ik wakker met een bepaald gevoel van verlangen. Op dat moment kon ik het niet verklaren. Maar het verlangen ging meer uit naar Australië, Nieuw-Zeeland, The Pacific Islands, maar niet naar Curaçao.
Ik heb hier niet zo lang over na hoeven denken en belde die vriendin op. Normaal denk ik heel lang na, hoe ik dit nu ga zeggen, zonder dat ik diegene waar ik deze reis zou maken wil “kwetsen”. Wat natuurlijk onzin is, want je kwetst alleen maar jezelf, als je niet luistert naar je gevoel. En meegaat met wat een ander zegt/wilt/voorstelt. Je gaat op een gegeven moment vanzelf op je tenen lopen.

“Dan scheiden daarin onze wegen”

Ik belde haar op: “Ik wil helemaal niet naar Curacao” “Ow waar wil je heen dan?” Ik zei: “Australië, the Pacific, Nieuw-Zeeland.” Het werd stil aan de andere kant en ze zei: “Hmm, Australië trekt mij niet.”
Voordat ik het doorhad zei ik heel stoer: “Dan scheiden daarin onze wegen”. Ik zeg heel stoer, want met dat ik het zei, dacht ik bij mezelf, wauw, jij durft!” Het is niet zo dat ik zei, dan ga ik niet meer. Maar op dat moment had ik besloten dat ik alleen die reis ging maken. Ze vond het prima en we rondden het gesprek af.

De reis van voorbereidingen

Dit besluit nam ik in december 2014. Ik wist helemaal niet waar ik aan begonnen was. Ik hou er niet van als je iets zegt/beloofd (in dit geval aan mezelf) en je komt het niet na. Ik had gezegd dat ik een reis wilde maken. In eerste instantie met iemand samen, maar toen de voorkeur naar een ander land/continent ging, besloot ik eigenlijk om de reis ALLEEN te maken.

Op een avond verplaatste ik een flinke stapel boeken naar mijn kast en in de gauwigheid verloor ik bijna mijn evenwicht, waardoor één boek op de grond viel. Dit boek was het personeelshandboek van mijn toenmalige werkgever. Ik dacht meteen o ja tuurlijk, hierin staat vast informatie over onbetaald verlof. En ja hoor, er stond: Wil jij een verre reis maken? Dan is het mogelijk om onbetaald verlof op te nemen.

Je moest een motivatiebrief schrijven en deze indienen bij de afdeling Humanresourcesmanagement (HR). De eerstvolgende werkdag ben ik meteen naar HR gegaan en heb om bevestiging gevraagd of het klopt wat er in het personeelshandboek staat. HR bevestigde het, mijn dag kon niet meer stuk!

De volgende uitdaging stond voor de deur. Het moest rooster-technisch gezien wel mogelijk zijn, dus voldoende bezetting. Nu bestond mijn team op dat moment uit 12 leden, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Ook moest het in goed overleg met de teamleidster.

Ik heb haar meteen van de afdeling afgehaald, om een gesprek aan te gaan. Ze was in eerste instantie enthousiast. Ze ging kijken wat de mogelijkheden waren. En vond het leuk voor me.

Dankbaar ging ik naar huis en wachtte ik rustig af wat het besluit/antwoord zou zijn vanuit mijn werkgever (qua bezetting en periode).

Ondertussen was ik al bezig met mijn motivatiebrief te schrijven. Dit ging vanzelf en op 1 A-4 heb ik mijn motivatie op papier gezet. Kort maar krachtig, duidelijk en eerlijk.

Welke landen?

Ook ging ik al online zoeken naar een ticket en eventueel een reisplan. Ik bekeek naar welke landen ik wilde en wat betaalbaar was voor mij. Ik had een overzicht gemaakt en besloot om ook naar het World Ticket Center in Amsterdam te gaan. In een gesprek met een medewerkster gaf ik aan wat mijn budget was (€ 2000,-), de landen waar ik heen wilde. En de periode, in dit geval was dat september 2015 t/m januari 2016. Ik had met haar afgesproken dat ze een reisplan voor me zou uitstippelen. Inmiddels is het januari 2014.

If you really want to do something, you’ll find a way. If you don’t, you’ll find an excuse.

Jim Rohn

De uitspraak van Jim Rohn vind ik heel toepasselijk. Het is namelijk zo, dat als je ècht iets wil bereiken, met het juiste verlangen en de juiste intentie, de wegen voor je zichtbaar worden. Ik noem het deuren die voor je open gaan (zoals het personeelshandboek dat op de grond viel, ik wist niet hoe ik het anders geregeld kon krijgen op het werk) Ook het gevoel dat je hierbij krijgt (gelukkig en blij) en dat je elke uitdaging aan wil gaan.

Hetzelfde gold voor het ticket boeken. Ik was wel aan het surfen op internet om te kijken wat zo voordelig mogelijk was, welke route, welke data, welke vliegvelden, zoveel waar je rekening mee moet houden. Toen kreeg ik de tip om naar het WTC in Amsterdam te gaan (nog een deur die openging) en de medewerkster hoorde mijn verhaal aan. En kwam een paar dagen later met een dik reisplan. Tuurlijk het was haar werk, maar het voldeed aan al mijn eisen. Ik was zelfs goedkoper uit.

Goedkeuring van werkgever of niet?

Natuurlijk zat er aan het toezeggen van dit reisplan een limiet. Uiterlijk 1 week kon ze voor mij dit ticket reserveren. Er begon druk achter te zitten. In de maanden januari en februari zijn de tickets ook goedkoper als je in september van datzelfde jaar wil vliegen (had ik ergens gelezen en vernomen van ervaren reizigers). Maar ik had nog geen goedkeuring van mijn werkgever.

Een paar dagen gingen voorbij en ik vroeg om een gesprek met mijn teamleidster. Ze had het besproken met haar collega-teamleiders. Ze gingen akkoord met mijn verzoek, maar nu komt het. Wel onder hun voorwaarden:
Het was nog niet zeker of ik:

• terug kon komen in mijn huidige functie (Backoffice medewerker).
• mijn fulltime uren kon behouden
• mijn vaste aanstelling zou houden.

Merkwaardig genoeg, was mijn reactie, dat maakt me allemaal niks uit, als ik maar terug kan komen.
Dan was het akkoord dat ik mijn sabbatical kon nemen. Ik had aangegeven dat ik 5 maanden met onbetaald verlof wilde. Natuurlijk wilde ik dit zwart op wit. Mijn teamleidster zou de schriftelijke bevestiging bij de afdeling HR regelen. Dus ik hield mijn deadline van de reservering van mijn ticket nauw in de gaten en zat er bovenop.

Op een ochtend kreeg elk teamlid een sms, dat we de meeting van deze ochtend niet mochten vergeten. Ik reageerde hierop, vergeet je ook niet mijn schriftelijke bevestiging? Ik kreeg als antwoord: Daar heb ik het vanmiddag met je over. Mijn eerste gedachte was: “wat nu weer?, waarom niet gewoon, ok is goed of ben ik mee bezig”. Maar goed, ik dacht in eerste instantie dat er weer een voorwaarde kwam, want na het gesprek met de voorwaarden, bedacht ik me toch wel, dat ik niet zoveel vastigheid had bij terugkomst van mijn sabbatical straks.

Wij mogen dit helemaal niet doen

Zo gezegd, zo gedaan, ik had een gesprek met mijn teamleidster. Ze ging zitten en keek me aan. Ik vroeg heb je de schriftelijke bevestiging?Toen zei ze, die komt eraan. Het blijkt dat wij van HR dit helemaal niet mogen doen. Ik volgde haar niet helemaal, dus vroeg om verduidelijking.

Ze zei: Je kunt gewoon terugkomen met behoud van huidig contract. Dit betekent in de functie van fulltime Backofficemedewerker met een vaste aanstelling. Nou een glimlach van oor tot oor verscheen op mijn gezicht. Niet zozeer door dit nieuws, maar meer door het besef, dat er mensen zijn die het je gewoonweg niet gunnen. Ze beseffen dit niet, want een reactie/keuze/besluit komt altijd ergens vandaan, maar weten nog niet waarvandaan. Het gesprek sloot ze heel awkward af met: dus, een geluk bij een ongeluk! Ik vroeg me af, wat ze met deze opmerking bedoelde. Want ik zag het ongeluk niet, maar goed, ze lichtte het ook niet toe. Ik ging er verder ook niet op in, maar bij elkaar opgeteld, had ik op dat moment mijn conclusie getrokken.

Een paar dagen later kreeg ik de schriftelijke bevestiging van de afdeling HR in mijn brievenbus.
Ok, dat was geregeld. Ik ging natuurlijk meteen het ticket bevestigen aan het WTC en een paar minuten later was het een feit! De datum van vertrek stond vast, 3 september 2015 begon mijn avontuur vanaf Schiphol Amsterdam!

Zoals je tot nu toe gelezen hebt stond ik al voordat ik ging voor redelijk wat uitdagingen. Weet je nog mijn uitspraak ik durf NOOIT in mijn eentje naar het buitenland. Omdat ik de uitdaging aanging en de confrontatie met mijn angst aanging. Dit deed ik door te geloven en erop te vertrouwen dat ik het ging redden en het wel goed ging komen. Deuren gingen voor mij open.

In een aantal volgende blogs ga ik vertellen waar ik ben geweest en wat ik allemaal heb meegemaakt in een notendop. De landen waren (Samoa, Aotearoa (Nieuw Zeeland), Australië en natuurlijk Maluku). Echter spring ik qua blogs wel eens van de hak op de tak, omdat ik je zoveel te vertellen heb. Over mijn wereldreis kan ik uren vertellen, maar om het gevoel en de beleving erbij voor te stellen, doe ik dit liever persoonlijk. Ik heb natuurlijk enorm veel video en fotomateriaal. Het allerliefste wat ik wil bereiken met deze specifieke (en de meeste) blogs is dat je altijd naar je onderbuikgevoel moet luisteren. Ik gebruik heel bewust niet gauw meer (het liefst never again) het woord moeten. Waarom? Omdat je zelf de keuze maakt. En uit eigen wil. Gebaseerd op je eigen gevoel.

Bepaal Je Eigen Geluk en Groei!

Hormat, Liefs
Laetitia